Pic de l'Etendard

Dag 1

Dag 2

Vandaag gaan we op verkenning naar het verdere verloop van onze route met een dagrugzak. De eerste helling tot aan Lac des Quirlies valt dik tegen. Het klimmen verloopt moeizaam en aan de lac, op zo'n 2600m krijgt Lisa blijkbaar
last van de hoogte. Zwevend gevoel in het hoofd, draaiende maag, hoofdpijn. Ik besluit om alleen verder te klimmen, Lisa rust wat uit op een stuk rots.

De beklimming van de gletsjer 'Glacier des Quirlies' valt goed mee. Enkele kloven maar absoluut niet gevaarlijk. Eénmaal boven is het landschap prachtig. Een grote uitgestrekte sneeuwvlakte. In noordelijke richting is het verdere traject naar de top te zien, een verticale wand. Hoe dichter bij deze helling hoe haalbaarder deze lijkt. Toch lukt het amper om tot aan Col des Quirlies te klimmen. Na het vallen van enkele rotsblokken niet zo ver van mij wordt het tijd om terug te dalen. Lisa lijkt nog altijd niet beter, ook niet nadat we tot aan de tent zijn gedaald.

Onze bestemming in de wolken.

Bijna boven.

Hoe hoog zouden we hier zitten?

Glacier des Quirlies.

Diepe gletsjerspleten. Toch even opletten, ik ben hier alleen.

Col des Quirlies.

Previous Next

Na een regenachtige nacht lijkt het weer zich te hebben herpakt. Koude wind blijft echter door de vallei razen. Lisa heeft zich aangepast aan de hoogte. Alle symptomen zijn verdwenen. De kolkende rivieren zorgen echter voor de tweede maal op rij voor een slapeloze nacht.

Vandaag verplaatsen we ons kamp naar 2600m. De beklimming naar Lac des Quirlies verloopt tegen alle verwachtingen in zeer vlot. Na het middageten, een stukje toerbrood met wat water, gaan we samen de gletsjer op. Het is een aangename ervaring en de top lijkt hoe langer hoe meer haalbaar.

We verplaatsen onze tent.

Steil, maar we klimmen zonder problemen.

Nieuwe bivakplaats.

Samen de gletsjer verkennen.

Previous Next

Summit Day! Iets na 5:00 staan we op, eten wat en vertrekken richting Pic de l'Etendard. Het weer is goed. Koud maar geen bewolking.

In geen tijd klimmen we naar Col des Quirlies. Vanaf daar beslissen we verder te klimmen in touwgroep. Om naar de top te klimmen moeten we ofwel in westelijke richting over enkele rotsen, ofwel moeten we dalen tot onder de gletsjer en zouden zo over sneeuw kunnen klimmen. Aangezien deze laatste optie niet zeker is, beslissen we om over de rotsen te klimmen. Op deze manier geraken we redelijk vlot tot onder de gevaarlijke gletsjerspleten. Daarna een stukje in zuidelijke richting om dan steil omhoog verder naar het westen te klimmen.

Deze beklimming valt Lisa blijkbaar te zwaar. De schoenen zijn alles behalve aangepast aan de stijgijzers en wonden aan de hielen doen het licht uit. We zitten op zo'n uur onder de top. We zien eerst twee teams naar de top klimmen
gevolgd door een man die helemaal alleen de beklimming aandurft. Het wordt nog vreemder wanneer we deze man op de top as zien uitstrooien.

Vanwaar Lisa de kracht gehaald heeft weet ik niet, maar na een korte rust beslist ze om toch verder te klimmen. Veel touw heb ik echter niet mee. Slechts 20 meter. Het wordt een moeizame beklimming. 20 meter vooruit lopen, touw terug oprollen (en af en toe Lisa omhoog trekken), terug 20 meter vooruit lopen, touw oprollen tot we eindelijk boven op de sneeuw staan. De eigenlijke top ligt nog zo'n 30 meter hoger over een stuk korrelige rots. We beklimmen het laatste stuk zonder stijgijzers of touw en om stipt 12:00 staan we samen op 3464 meter hoog.

Het uitzicht is fenomenaal. Eindelijk kunnen we eens ver kijken. Zelfs Mont Blanc (hmm...) kunnen we duidelijk onderscheiden van alle andere bergen.

Na het klimmen volgt natuurlijk het dalen. Gelukkig met touw want er volgen enkele kleine glijpartijen. Het dalen over de rotsen verloopt deze keer moeizaam. Geen idee welke route we tijdens de beklimming gevolgd zouden hebben. Eerst lopen we ons vast waardoor we opnieuw moeten klimmen. Iets verder lukt het dan toch om over deze rotsen te geraken. Vanaf Col des Quirlies beslissen we verder te dalen zonder touw. Geen goed idee. Lisa geraakt wat achterop en zakt door het ijs. Dankzij haar goede reflexen kan ze met haar ijspickel erger voorkomen.

Na een tocht van meer dan 11 uur komen we eindelijk terug aan onze tent. Moe maar voldaan.

Lijn3

We staan vroeg op.

Tijd om onze stijgijzers aan te trekken.

Klimmen naar Col des Quirlies.

We binden ons in en werpen nog vlug een blik naar de top.

Glacier de St-Sorlin.

Pic de L'Etendard. Daar moeten we zijn.

Een breuk in de sneeuwmassa.

Het laatste stukje is wel erg steil.

Lisa staat als eerste op de top.

Maar ik heb het ook gehaald.

Spijtig genoeg moeten we ooit eens dalen.

Na 11 uur terug aan onze tent.

Previous Next

Rond 3 uur 's nachts begint het te regenen. Wanneer we om 6:00 opstaan giet het. We zitten volledig in de wolken. Er zit niets anders op dan ons kamp op te slaan in het slechte weer. De volledige regenuitrusting wordt uitgehaald. Klaar voor de laatste afdaling.

In het begin valt het dalen nog mee maar hoe meer we dalen hoe minder stenen er op het pad liggen. We glijden letterlijk naar beneden over een modderig pad. Vanaf 2000m, waar we ons eerste kamp hadden opgeslaan, valt het mee. Het blijft wel regenen maar het pad is eindelijk doenbaar.

Vanaf Le Perron stopt het met regenen en begint de zon te schijnen zodat we ons te pletter zweten tot aan de wagen.

Tent afbreken bij slecht weer.

In de gietende regen naar beneden.

We komen onder de wolken.

Eindelijk gestopt met regenen.

Laatste serieuze afdaling.

En daar is de zon. Alles kan drogen.

Previous Next

Natuurlijk een 10 op 10.
Zeg het niet verder, maar deze tocht was eigenlijk anders uitgestippeld. Hoe hou ik liever voor mezelf. Feit is dat het rustig inlopen en aanpassen aan de hoogte een goede beslissing was. Nu nog hier en daar wat materiaal verbeteren en we komen er wel. Een echte aanrader!