Belledonne

21 mei 2016

Doel

Wintertrekking.

Kaart

IGN 3335 OT

Dag 1

Rustige heenreis. Iets na 13u ben ik al ter plaatse. De bedoeling was om warme kledij aan te trekken. Op de webcam was voor het vertrek nog sneeuw te zien. Nu lopen de mensen hier in korte broek met een zonnebril op. Het is er 18 graden of meer. De meeste winterkledij gaat op de rugzak, en die woog al zo veel. Zomerkledij heb ik niet mee.

Het klimmen verloopt moeizaam. Te warm, te veel kledij aan. Iets hoger kom ik dan toch nog in de sneeuw terecht. Tijd om mijn stijgijzers aan te trekken. Maar het wandelen in losse sneeuw valt dik tegen. Hier en daar zak ik tussen de rotsblokken tot over mijn knieën weg in de sneeuw.

De eerste blik op Lac Roberts valt ook al dik tegen. OK, ik had op sneeuw gehoopt. Maar het contrast met de zuidelijke flanken waar ik net ben over getrokken en met wat ik nu zie is gigantisch. Hier ligt nog een massa sneeuw.

De eerste nacht plan ik in de onbemande hut. Gelukkig was niemand mij voor met dezelfde plannen.

Dag 2

Gezien de grote hoeveelheden sneeuw plan ik vandaag een verkenningstocht richting La Pra met een dagrugzakje. Morgen wil ik dan mijn tentje in de vallei La Pra zetten.

Het stappen in de sneeuw ken ik al een beetje van gisteren. Maar een route vinden is een andere zaak. De gele bordjes die in de zomer de routes aanduiden werden weggenomen. Gelukkig ken ik de omgeving redelijk goed. Het is gewoon een kwestie van de juiste richting aan te houden. Hier en daar is diep in de sneeuw een markering terug te vinden op een rots.

Na 3 uur moeizaam vorderen in de sneeuw geraak ik niet meer verder. Op geen enkele manier kan ik veilig verder trekken. Hier kan een verkeerde stap grote gevolgen hebben. Tijd om terug naar de hut te keren. Maar geen probleem, een variant heb ik al gezien. Via een oostelijke route over de onbesneeuwde flank van Chauvin en Grand Perlet lukt het zeker.

Veel te vroeg om al in de hut te blijven klim ik nog eens naar Croix de Chamrousse om van het landschap te genieten. Terug aan de hut doe ik een vreemde ontdekking. Iemand heeft voor de hut 2 nieuwe spiksplinternieuwe skistokken achtergelaten. Die zet ik mooi aan de kant.

p>

Lijn3

Dag 3

Hevige regen is gisterenavond overgegaan in sneeuw. Het is bitterkoud en een ware sneeuwstorm raast over de bergen. Van verder trekken zal vandaag niet veel in huis komen. Na de middag vriezen mijn tenen er bijna af en besluit ik in mijn slaapzak te kruipen.

Midden in de nacht kom ik wakker van vreemde geluiden. Alsof iemand de ijspegels aan de buitenkant van de hut met veel moeite aan het afkraken is. Daar bleek niets van te kloppen.

Dag 4

Genietend van het mooie landschap zie ik over Brèche Robert Nord een tourskiër in mijn richting afkomen. We praten wat. Hij wil nog wat genieten van de laatste sneeuw. Het moet lukken dat ik 3 jaar terug een prachtige wandeling heb gemaakt over die col. Mijn besluit staat vast. Ik wandel naar Lac des Pourettes over Brèche Robert Sud en volg dan zijn sporen om terug tot aan de hut te komen.

Met mijn dagrugzakje en de 2 nieuwe skistokken stap ik door een dikke pak sneeuw. Vlot verloopt dat niet maar het is puur genieten. Vanaf de col is van enige route niets te merken. Gewoon afdalen over de besneeuwde hellingen. Beneden zie ik al het skispoor dat mij terug naar de hut moet brengen. Door materiaalpech moet ik echter stoppen. Mijn linkerstok zakt al een tijdje dieper door de sneeuw. De ring blijkt verdwenen. Lang heb ik niet kunnen genieten van deze stokken. Tegen beter weten in klim ik terug omhoog. In het laatste grote gat voel ik diep in de sneeuw de bewuste ring zitten. Hoera! Ik klik de ring stevig op de stok.

In plaats van nu al naar de hut terug te keren besluit ik om het skispoor te volgen tot aan het meer. De mist steekt echter op. Behalve het spoor zie ik niets meer van de omgeving.

Na het middageten volg ik het spoor naar de hut. Maar eenvoudig is het niet. Een stevige klim in de dikke mist. Op het einde is het spoor nog amper te zien. Hoewel ik zeker weet dat de hut niet veraf meer kan zijn zie ik totaal niets. Alles is wit. Stel dat ik ergens rond aan het trekken was. De weg vinden zou dan onmogelijk zijn. Wat ben ik die tourskiër dankbaar.

Dag 5

Een blik naar buiten, wat een prachtige omgeving. Het kriebelt om alles in te pakken en naar La Pra te trekken. Hoe ik het in mijn hoofd haal weet ik niet maar ik haal alles uit mijn rugzak en leg het op de tafel. Ik tel mijn porties eten, tel nog eens opnieuw, en opnieuw. Wat een ramp. 1 portie minder dan voorzien. Met een dag minder eten mag ik het vergeten om weg en weer te trekken naar La Pra.

Ik maak er het beste van en besluit de oostelijke route te verkennen met mijn klein dagrugzakje. Het is opnieuw pret en plezier om over de sneeuw te trekken. Op de hellingen is het wel met een klein hartje. Beneden gekomen zie ik de besneeuwde flank waar ik op moet richting La Pra. Het is al bijna middag. Veel zin heb ik er niet in. Liever volg ik het onbekende pad naar beneden. En wat een verschil. Het lijkt plots wel zomer.

Na het middageten terug over de sneeuw naar boven. In de verte steken donkere wolken de kop op. Gelukkig valt er geen neerslag.

Terwijl ik voor de deur van de hut wat zit te genieten hoor ik achter mij een vreemd geluid. Ik kijk om en zie daar een muis over de vloer lopen. Haar buiten jagen lukt niet. Gewoon geduldig wachten tot ze terug de hut verlaat. Blijkbaar via een klein gat in de grond. Daar moet dan maar een betonblok op.

>

Dag 6

Laatste dag. Vandaag wil ik klimmen tot aan Le Grand Van, 2448m. De eerste helling beklim ik zonder moeite. Boven gekomen is er iets minder sneeuw en doe ik mijn stijgijzers af. Lang duurt dit niet. Een prachtige sneeuwvlakte strekt zich voor mij uit.

Er zijn oude sporen van sneeuwschoenen en skieërs te zien. Die volg ik min of meer over de steile hellingen. Bijna boven draai ik eerst af richting Le Petit Van. De route om tot aan Le Grand Van te geraken ziet er maar gevaarlijk uit. Overhangende sneeuw waar ik liefst niet al te dicht bijkom.

Het duurt zeker 20 minuten om over te steken. De sneeuw valt nog mee, hier en daar kan ik over rotsen. Maar de diepte links van mij verplicht mij super voorzichtig te blijven. Op de top is het puur genieten.

De afdaling is een fluitje van een cent. Al is het wel opletten. Ook hier wil ik niet naar beneden vallen. Het laatste rotsige stukje laat ik links liggen. Liever probeer ik het spoor van de sneeuwschoenen, recht naar beneden. Helemaal gerust ben ik er toch niet in.

Na een wandeling rond La Bottine kom ik moe maar voldaan terug aan de hut.

Dag 7

Tijd om in te pakken. Alles past mooi in mijn grote rugzak. Het klimmen tot aan Croix De Chamrousse verloopt minder vlot. Na iedere 3 stappen door de zachte sneeuw zit ik er door. Blijven doorgaan, en al bij al ben ik redelijk vlug boven.

Vanaf hier is het gedaan met over sneeuw te wandelen. De route tot aan de auto ken ik als mijn broekzak. In geen tijd ben ik beneden. Wanneer ik hier rond kijk is het bijna niet te geloven dat er aan de andere kant nog zoveel sneeuw ligt.

Evaluatie

Vermoeiende, moeilijke maar vooral koude tocht. Het verschil tussen trekken over een gletsjer en losse sneeuw is enorm groot.

vorig verslag
volgend verslag