Kandersteg

22 augustus 2015

Doel

Verkenningstocht van Zwitserland.

Kaarten

Wildstrubel - Jungfrau

Inleiding

Deze keer probeer ik eens iets totaal nieuws. Zwitserland. Nog nooit rond getrokken in dit land. Als 14-jarige ben ik nog in Kandersteg geweest. Dit leek mij een goede vertrekbasis. De voorbereiding verliep niet zo vlot. Kaarten waren amper te vinden. Tot ik in Gent een winkel vond waar men waarschijnlijk alle kaarten over de hele wereld in voorraad heeft. Een ander probleem was de schaal. 1:50.000. Alle voorgaande kaarten waren 1:20.000. Dat wordt opletten geblazen.

Aan de hand van het boekje 'Bergtochten in de Zwitsere Alpen' probeer ik mij een beeld te vormen van de mogelijkheden. Ik stippel 2 tochten uit. Een tocht over de Kanderfirn, rond Blümlisalp. Een andere tocht rond Balmhorn. De auto zou ik willen achter laten in het begin van het Gasteretal. Ter plaatse zie ik wel wat het wordt.

Dag 1

Ik vertrek vroeg in de morgen. Te vroeg blijkbaar. Na nog geen 2 uur rijden stop ik even op een parking. De rest van de reis verloopt vlot. Tot ik Zwitserland binnen rijd. Vanaf Basel tot Bern is het file. Later dan voorzien kom ik Kandersteg binnen gereden. Met de ogen meer op mijn GPS gericht dan op de weg kom ik aan het begin van de vallei. 2 auto's staan achter elkaar te wachten. Ik wil hen voorbij rijden maar de armen gaan de lucht in. Aanschuiven en wachten tot we de vallei in mogen. Ik begrijp er niets van. Ik haal mijn beste Frans boven, al zal later blijken dat er een soort Duits gesproken wordt, en vraag om uitleg. De weg is zo smal dat er ofwel in de vallei, ofwel uit de vallei gereden mag worden. Elk een half uur. Vraagt de man nog of ik al een ticket gekocht heb. Een wat??? Iets terug staat blijkbaar een automaat. De man ziet mijn tentje aan mijn rugzak hangen. Kamperen is er wel verboden hoor!

Er staat inderdaad een automaat. 12CHF. Met een kaart betalen is niet mogelijk. Wisselgeld krijg je ook al niet. De moed zakt diep in mijn schoenen en ik keer verder terug met de wagen. Iedere parking is betalend. Per dag! Hoe kan ik hier mijn wagen een week achter laten? Tegenover een hotel vind ik een stukje asfalt waar al auto's staan. Dit is het. Vlug de rugzak omhoog en weg ben ik.

De rugzak weegt loodzwaar en het is al redelijk laat om aan de tocht te beginnen. Verkeerd lopen zit er niet in. Overal hangen bordjes. Rond 16u30 vind ik een redelijk geschikt plekje om te overnachten. Het voelt wel niet goed aan. Te vroeg en liever wandel ik tot aan het einde van de vallei.

Nergens is kamperen nog mogelijk. Aan het einde van de vallei staat het tot overmaat van ramp vol chalets. De klok gaat richting 19u. Met wat geluk lukt het mij toch om een geschikt plekje te vinden. Een rustig kabbelend beekje. Maar wel op 20 meter van een leegstaande chalet. Dit wordt het.

Dag 2

Het weer is niet al te best. Rondtrekken met mijn zware rugzak is niet langer een optie. Een totaal onbekende omgeving. Steile bergen. Geen idee of ik iedere dag wel mijn tentje zal kunnen opzetten. Ik maak van het slechte weer gebruik om terug te keren naar de auto en mijn dagrugzakje op te halen samen met wat gletsjermateriaal.

Terug in de tent stippel ik enkele daguitstapjes uit. Dat wordt genieten. Het enige wat mij zorgen baart is de leegstaande chalet. Hopelijk blijft die leeg.

Lijn3

Dag 3

Vandaag staat een tocht richting Kanderfirn gepland. De bedoeling is om te bekijken hoe ver ik veilig over de gletsjer kan wandelen. In mijn dagrugzakje neem ik het nodige materiaal mee.

Het weer is maar flauwtjes. Regenjas aan, regenjas uit. Het uitzicht des te beter. Puur genieten en na 3 uur klimmen zie ik eindelijk het ijs. De koude wind, af en toe regen, doet mij halt houden. Eerst iets eten en dan eindelijk richting gletsjer. Op de kaart lijkt het dichtbij. Niets is minder waar. Na jaren op een schaal van 1:20.000 te hebben gekeken mispak ik mij totaal. Het begint altijd maar meer en meer te regenen. Ik kan het ijs bijna aanraken. Maar helaas. Er zit niets anders op dan terug keren.

Op de terugweg kan ik nog over een brugje een andere weg nemen. Op die manier heb ik toch min of meer een luswandeling gemaakt.

De rest van de avond en nacht regent het hard. Mijn tentje houdt stand.

Dag 4

Deze keer staat een tocht naar de Lötschepass gepland. Wat ik vooral wil weten is of dit haalbaar zou zijn geweest met zware rugzak. En of er ergens in de buurt van de col plaats is voor mijn tentje.

Bij het ontwaken regent het niet meer. Door de dikke lage wolken zie ik wel wat blauwe lucht. Dat komt in orde.

Nog maar net over de hangbrug en het pad klimt al steil omhoog. De hut dat ik vanaf mijn tentje kan zien staan bereik ik in geen tijd. Daarna gaat het nog een klein stukje omhoog en kom ik in een prachtige vallei. Op het einde van de vallei opnieuw ferm klimmen. Aan de overkant zie ik een smal pad. Wie weet verken ik dit ook nog.

Boven gekomen gaat de route over de Lötsche Gletscher. Onverwacht kan ik toch over het ijs wandelen. Veel gevaar zit er niet in. Met palen wordt een veilige route aangeduid. Daarna is het etenstijd.

Normaal gezien zou ik nu terug moeten keren naar mijn tentje. Maar voor mij zie ik een prachtige rotsmassa waar ik met geen middelen een route in terug kan vinden. Ik ga op verkenning en waag mij steeds verder. En ja hoor. Rond 15u bereik ik dan toch de col. Het uitzicht is er prachtig. Na de nodige foto's start ik met de afdaling. Voorbij de rotsmassa kan ik kiezen. Het smalle pad dat ik zag tijdens de klim komt hier uit. We gaan er voor.

Het begint rustig maar verandert al snel in een gevaarlijk afdaling. De smalle richel met staalkabels houdt plots op. Daar steekt een laddertje uit. Hier is het opletten geblazen. Eenmaal beneden volgt nog puinhelling waar een route totaal onvindbaar is. Pas helemaal op het einde zie ik het pad terug. Blijkbaar was ik langs de verkeerde kant afgedaald.

Dag 5

Bovenop een 600 meter verticale rotwand staat de Balmhornhütte. De route naar deze hut lijkt mij een leuke uitdaging. De start van deze tocht bevindt zich een goed uur van mijn tentje.

Na een kort stukje door een bos kom ik aan de voet van de rotswand. Vanaf hier is het klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Het eerste wat ik tegen kom zijn verschillende bordjes met namen van overleden of vermiste klimmers. Het blijft wat plakken. Meer dan 1 keer overweeg ik om terug te keren. Tot ik door mijn verrekijker een groepje mensen voor mij zie wandelen. Ik waag het er op en ja hoor. Met knorrende maag zie ik rond 13u de hut staan.

Iets voor de hut sla ik rechts af richting Balmhorn. Onder een grote rotsblok zoek ik wat schaduw en geniet van het prachtige uitzicht. Lang wil ik wel niet boven blijven. De afdaling zie ik totaal niet zitten. Levensgevaarlijk.

Een pad zoeken is niet moeilijk. Er is maar 1 pad. Ik daal. Wacht angstig af tot ik aan het gevaarlijke stuk begin. Maar de afdaling blijkt een fluitje van een cent te zijn. In geen tijd sta ik terug beneden. Dat is jammer. Er was nog zoveel te doen boven.

Dag 6

Raar om zeggen maar vandaag had ik niks gepland bij mooi weer. Als regenprogramma had ik enkele paadjes gevonden die niet op de kaart stonden maar wel eens wilde verkennen. Mooi weer dus vandaag. Om gewoon wat rond te dolen en verder niets doen heb ik geen zin. Tot ik het lumineuze idee krijg het einde van mijn oorspronkelijke tocht eens te gaan verkennen. Probleem, daarvoor moet ik wel terug tot aan het begin van de vallei. Goed voor 3 uur stappen weg en weer. Maar het is mijn laatste dag, dus ga ik er voor.

De wandeling begint rustig tot aan de rotswand. Vanaf hier klimt het terug. Een mix van stalen kabels, houten ladders en zelfs een tunnel wisselen elkaar af. Wat een onverwachte leuke wandeling. Boven gekomen kan ik rechtsaf en een luswandelling maken. Ofwel linksaf om een blik te werpen in de vallei. Ik kies natuurlijk voor het laatste. Maar wat een ontgoocheling. Het kon een prachtig uitzicht zijn. Maar ik zie vooral veel hoogspanningskabels door de vallei lopen. Over een brede weg loopt een massa volk weg en weer. Ik kies een hoger gelegen stukje gras om van mijn middagmaal te genieten. Ik pieker me suf hoe ik terug naar mijn tentje zal wandelen.

Terug aan de splitsing wordt het sterker dan mezelf. De luswandeling geniet mijn voorkeur. Dat ik straks samen met al dat volk over een brede weg naar benenden zal wandelen neem ik er maar bij. Groot is mijn verbazing dat na het vlakke rustige stuk ik helemaal geen brede weg tegen kom. Ik loop wel onder de kabellift. Zo zat het dus. Het wordt een gezellige eenzame afdaling. Ergens halverwege schiet ik de meest commerciële foto ooit. Een prachtig landschap met op de voorgrond 2bakjes van de kabellift die elkaar kruisen. Zet er rechtsboven Kandersteg op en je hebt een mooi postkaartje.

Beneden gekomen herken ik mij direct. Hier begon het allemaal. De stopplaats voordat men met de auto de vallei in mag rijden. Tijdens de lange wandeling door de vallei kom ik zo goed als niemand tegen. Nog een laatste keer passeer ik voor de chalets. Ook hier is het rustig. De chalet naast mijn tentje staat er nog steeds verlaten bij.

Dag 7

Het zit er op. Er rest mij alleen nog de lange wandeling door de vallei. Rechts het pad naar de gletsjer. Links naar de col. Iets verder zie ik de rotswand die ik toch maar mooi bedwongen heb. Aan het einde vallei de ravijn waar ik door gewandeld heb. Vlak voor mij de luswandeling die ik als afsluiter onverwacht heb gemaakt.

Evaluatie

Het landschap was er prachtig. De wandelingen soms gevaarlijk. Over Zwitserland zelf kan ik na 1 tocht misschien nog geen correct beeld vormen. De bergen zijn er duidelijk voor de toerist ontgonnen. Op de meest onmogelijke plekken heeft men er wel een chalet gebouwd. In mijn boekje stond dat wildkamperen uit de buurt van een hut min of meer toegelaten was. Ik moet echter het eerste stukje natuur waar geen chalet staat nog tegen komen.

De tocht krijgt natuurlijk wel weer een 10 op 10. Ik heb me nergens iets van aangetrokken. De wagen achtergelaten op een plaats waar het waarschijnlijk niet mocht. Nergens iets betaald. En vanuit mijn tentje kon ik het dak van een chalet net niet zien.

vorig verslag
volgend verslag