Herbeumont

4 juli 2015

Doel

Verkenning van de bossen rond Chateaux des Amerois.

Kaarten

67/3-4 - 67/5-6 - 67/1-2

Dag 1

Rond 9 uur 's morgens komen we aan op een grote lege parking net buiten Herbeumont, waarschijnlijk voor mobilhomes. Wild kamperen lijkt er ook mogelijk. De temperatuur is nu al niet te doen. 28 graden in de schaduw.

We trekken richting zuid over een oude brug waar enkel nog met de fiets of te voet mag over gegaan worden. Daarna het bos in. Het klimmen kan beginnen wat dik tegen valt. Veel te warm. Ik twijfel of dit wel nog menselijk is. Boven gekomen wandelen we een stukje in de zon. De temperatuur blijft maar stijgen.

Daarna moeten we over de grote baan rechtdoor. Mijn kaart dateert van 1980. Rechtdoor zit er niet in. Geen probleem. Op het gevoel trekken we het bos in en komen zoals gepland aan enkele putten met water. Het stikt er van de kleine kikkers. Hoeveel er onder onze zolen blijven plakken durf ik niet te vermelden. Rond die putten is het een wirwar van paden. Het duurt een tijdje voordat we het vervolg van onze route vinden. Opnieuw moeten we de grote baan oversteken. Dit keer lukt het wel. Maar de paden volgen niet de richting zoals op mijn kaart. Dankzij de moderne technologie zien we dat we beter terug keren naar de baan. Een vijfhonderd meter verder vinden we het juiste pad. Tijd om van kaart te wisselen.

Nu kan het niet meer fout gaan. Deze kaart dateert waarschijnlijk van 2006. Ook de schaal is anders. 1:20.000. Het was me nog niet opgevallen. Zonder probleem bereiken we Muno. Voordat we verder trekken eten we eerst iets. Er is water en veel schaduw.

Terug op kracht gaan we door een tunnel en volgt een stuk zonder schaduw. De thermometer staat ondertussen al op 38 graden. Echt geen weer om met een zware rugzak te trekken.

Voorbij Muno volgen we een pad richting Chateaux des Amerois. Een dame vraagt ons of we naar het kasteel gaan. Waarom die dame dat vraagt is ons een raadsel. De bedoeling is om net voor het kasteel links af te draaien. Het pad wordt altijd maar smaller. De beplanting neemt toe. Voorbij een hekken staat een bordje dat we op de paden moeten blijven, wat we ook doen. Aan de splitsing houden we even halt. In de verte horen we een traktor naderen. Nietsvermoedend zeggen we goeiendag. De twee mannen komen naar ons toe en vragen wat we aan het doen zijn. Er volgt een leuke, beleefde babbel. Maar ze zijn onverbiddelijk. Tot hier en niet verder. We zouden ons op privé terrein bevinden en de eigenaar zou het niet leuk vinden om ons te zien wandelen.

Het is al redelijk laat aan het worden. Het idee om kilometers langs een asfaltweg te wandelen in de kokende zon zegt ons niets. We keren terug tot net voorbij het hekken en beslissen om ermee op te houden. Er stroomt water. Het is er rustig. Meer hebben we niet nodig.

Dag 2

We keren een paar honderd meter terug en slaan links af. Geen idee of we hier mogen zijn. Er volgt een stevige klim. Boven is het pad zoek. Toch slagen we er in om de juiste richting te vinden. Niet veel later mogen we alweer stoppen. In de verte zien we de staart van een everzwijn kwispelen. Voorzichtig gaan we iets dichter. Nog meer everzwijnen steken het pad over en vluchten het bos in.

De route door Forêt De Muno hebben we gisteren in allerijl uitgestippeld. Eerst komen we op een doodlopend pad waarna we eindelijk kunnen afdalen tot aan de rivier. Vanaf hier wandelen we zonder probleem tot aan de putten met kikkers. Aan de rand van het bos staat een bank ons op te wachten voor het middagmaal. Na het eten gaat het over dezelfde route als gisteren richting auto.

Evaluatie

Het plannen van deze route was nogal chaotisch verlopen. De geplande route was veel te groot. Gelukkig dat we de 2 werknemers van Solvay tegen kwamen. Hoewel het veel te warm was om te trekken hebben we het toch maar weer tot een goed einde gebracht.

vorig verslag
volgend verslag