Belledonne

6 augustus 2013

Doel

Deze keer wil ik niet naar een berg gaan maar in de bergen zijn. Belledonne lijkt me ideaal daarvoor. Ergens mijn tentje neerzetten en met een klein dagrugzakje de omgeving verkennen.

Kaart

IGN 3335 OT

Dag 1

Vroeg in de morgen vertrek ik. Deze keer rij ik via Luxemburg. Je kan er goedkoop tanken en je betaalt veel minder péage dan wanneer je over Reims zou rijden. De rit verloopt zonder de minste problemen en rond 14u30 kom ik aan in Roch Béranger. Hier ben ik al eens geweest in 2009. Alles is nog precies hetzelfde. Handig.

De rugzak is veel te zwaar. 25,5kg! Ik zie het totaal niet zitten. Kijk een vol uur naar m'n rugzak dat tegen de auto geleund staat. Om dan in 1 vlotte beweging, hop, op mijn schouders te gooien. Dat valt nog best mee.

De route ken ik nog vanbuiten. Na Lac Achard volgt een steile klim. Beter zou ik hier wat rusten en een slokje water drinken maar ik durf niet. Zonder stoppen kom ik rond 17u30 aan Lacs Robert. Al bij al viel dat nog mee. Hier zet ik mijn tentje voor 2 nachten. Dat kan al tellen.

Dag 2

Grote plannen vandaag. De beklimming van Le Grand Sorbier (2526m) en Le Grand Van (2448m). In tegenstelling tot alle vorige tochten beslis ik m'n wekker te laten voor wat het is. Maar pech oh pech. Het regent. Pas rond 10 uur stopt het even. Eindelijk. Ik trek mijn 4kg zware rugzak omhoog en start met de klim richting Le Grand Sorbier. Halverwege de eerste helling zie ik naast mij een stortbui naderen. Het dondert en bliksemt dat het geen naam heeft. Ik sprint terug naar beneden en kom maar net op tijd terug aan mijn tentje.

Daar gaan mijn plannen. Maar wat nu? Toen ik gisteren vertrok twijfelde ik om mijn broeksriem mee te nemen. Die bleef uiteindelijk in de auto omdat ik vreesde dat mijn rugzak teveel zou wrijven. Maar met mijn klein rugzakje zou ik dat toch kunnen gebruiken. Geen zin om in mijn tent te blijven trek ik mijn regenkledij aan en vertrek richting auto, deze keer over de skipiste. Ik voel dat ik hier maar beter mijn weg goed kan kennen. Ook de terugweg gaat over dezelfde route. Hier en daar kan ik al een hoekje afsnijden. Boven gekomen ga ik van Col des Trois Fontaines naar Col de la Botte. Toch wel 500 meter onbekend terrein. Voor mij La Botte, 2248 meter hoog. Stond niet op mijn planning. Geen idee of dit beklimbaar is. Ik waag het er op. En ja hoor, zonder moeite naar het topje. Nog voor ik goed uitgerust ben begint het naast mij opnieuw te donderen. Ik ren naar mijn tentje maar tijdens de laatste afdaling, in de dichte mist, zie ik een bliksemschicht op ooghoogte. Nog nooit zo vlug gedaald. Op de koop toe vind ik in eerste instantie mijn tentje niet terug aan Lacs Robert.

Dag 3

Een zware nacht achter de rug. Het regende zonder ophouden. Donder en bliksem alom. Rond 8 uur trek ik 1 oog open om een blik te werpen op mijn wekker. Een mooi uur om op te staan. Ik draai me op mijn rug, kijk rechts naast me ....

HELP!!!!!

Alles onder water. Ik ga op automatische piloot. Mijn geld om de péage te betalen: check, mijn autosleutels: check, mijn gsm: check. Alhoewel. Toch wel vochtig. Eens aanleggen. 'Verkeerde pincode'. 'Maar nee, 't was juist!'. Nog eens. Weer verkeerde pincode. Kwaad nog een derde keer. Ik weet zeker dat ik geen fout maak. PUK code. Wie kent nu zijn PUK code?

Aan de overkant van het meer staat een blokhut. Vermoedelijk afgesloten. Ik verzamel heel voorzichtjes alles dat droog gebleven is. In de gietende regen, zonder regenjas want die is doornat, ga ik op verkenning naar die blokhut. De zijdeur is niet afgesloten. Een klein hokje om kledij te drogen. Ideaal! Ook de deur aan de voorkant is open. 2 banken, een tafel en 4 bedden. Wat een luxe. De 3 volgende uren loop ik constant weg en weer, telkens met iets natter materiaal tot uiteindelijk alles in de blokhut ligt. Na m'n late ontbijt ga ik ook om mijn tent. Het is gestopt met regenen en in de wind droogt mijn tent redelijk vlug.

Dan is het eindelijk zover. Klaar om Le Grand Van te beklimmen. Ik ben nog maar net aan Col des Lessines of de wolken halen me in. Verdorie. Terug naar beneden.

Rond 17 uur komt er dan eindelijk een gat in de mist. Ik trek mijn halfdroge rugzak terug omhoog en ga op verkenning naar een pad dat niet eens op mijn kaart staat. Een zalig pad tot aan Lac des Pourettes. De terugweg staat dan weer wel op mijn kaart maar is nergens te vinden. Een dichtgegroeid pad brengt mij terug tot aan de blokhut. Een onverwachte zalige wandeling van 2 uur.

Dag 4

Opnieuw aan het regenen. Pas rond 10 uur stopt het. Maar de mist blijft hangen. Ik maak mijn rugzak klaar om nog maar eens Le Grand Van proberen te beklimmen. Mocht de mist ooit optrekken. Maar het is noppes.

Om toch iets te doen beslis ik om mijn tweede simkaart te gaan halen. Opnieuw naar de auto. Dik tegen mijn zin. Deze keer niet over de skipiste maar de route van de eerste dag. In die richting heb ik nog nooit dit pad gevolgd troost ik mezelf. De terugweg, over de skipiste, is met de ogen dicht. Zichtbaarheid nul meter. Maar ik ken mijn weg al goed.

Geen zin om op mijn lui gat te zitten beslis ik dan maar om Le Grand Sorbier te beklimmen in de mist. Niet om de top te halen. Gewoon zo ver mogelijk zonder te verdwalen. Best beangstigend. Maar wel tof. Alle rotsblokken beginnen na een tijdje op elkaar te gelijken zodat ik maar beslis om terug te keren.

Iets later op de avond begint het weer er eindelijk beter uit te zien. Morgen ben ik hier weg. Zeker weten.

Dag 5

Yes. Mooi weer. Opstaan, eten, alles in de rugzak laden en in 1 ruk richting La Pra. Ik zet mijn tentje neer naast Lac Claret. Maar ik ben ondertussen al wat slimmer geworden. Mijn tentje staat iets hoger.

De daguitstap gaat in de namiddag richting Le Grand Colon (2394m). Een pittige klim. Maar geen vergezichten. Boven zit ik terug in de wolken. Letterlijk.

Dag 6

Vandaag staat een onbekende top op mijn planning. La Grande Lauziere (2741m). Maar Tête Noir (2727m) ligt ernaast en zou ook bereikbaar zijn. Afwachten.

Pas vertrokken of ik loop al de verkeerde kant op. Even de helling af zodat ik richting Col de la Grande Vaudaine kan stappen. Hier ben ik al geweest met Lisa. Spannend. Op mijn kaart staat er geen route aangeduid. Er is ook nergens een markering terug te vinden. Geen idee welke kant ik op moet. Ik klim omhoog. Draai mijn kaart alle kanten uit. En wonder boven wonder, daar is Tête Noir plots. Die heeft zijn naam niet gestolen. Een donkere top die volgens mij ver boven mijn niveau ligt. Links zie ik hoog boven me 2 andere klimmers. Zou dat de route zijn naar de top? Ik klim steeds hoger. Van een pad is geen sprake. Onder La Grande Lauziere aangekomen weet ik totaal niet hoe ik op die top geraakt. Hier uitglijden loopt zeker slecht af. Stapje voor stapje ga ik verder rond de onderkant van de top. Iedere keer denk ik, het is genoeg geweest. Ik keer terug. Alsof dat nog mogelijk is. Aangekomen aan de westelijke kant ziet het er plots totaal anders uit. Weg diepte. Er volgt een toffe wandeling richting top.

Op de top staat een Fransman. Ik praat wat. Vraag waar die andere 2 klimmers naartoe zijn. 'Die hebben een andere route naar beneden genomen'. Recht naar beneden via een puinhelling. Kan dat wel? Is dat wel veilig? Is blijbaar wel te doen want ook hij gaat langs die flank naar beneden. Zelf wil ik eerst nog Tête Noir bezoeken. Van hieruit een simpele klim. Na een hapje is het hier puur genieten.

Met een klein hartje probeer ik dezelfde route naar beneden te volgen zoals mijn voorgangers. Ik heb dat nog gedaan op Obiou. Het lijkt op skieën. Al glijdend door de lossen stenen naar beneden. Wanneer ik tot op 2500 meter gedaald ben blijf ik even nagenieten met zicht op mijn tentje. Het is maar een stipje. Wanneer ik verder afdaal kom ik uiteindelijk op het pad waarvan ik dacht verkeerd gelopen te zijn. Maar klimmen op die lossen stenen zou toch nooit lukken denk ik.

Dag 7

Vandaag staat de beklimming van Croix de Belledonne (2926m) op mijn verlanglijstje. Dit wordt de hoogste top van mijn verblijf hier. Die top heb ik al met Lisa beklommen. Toen was het slecht weer, de top zat in de mist. Niet zo deze keer. Stralend weer. Voorbij Lac du Grande Domènon ligt er verdacht veel sneeuw. Sneeuwuitrusting heb ik helemaal niet bij me. Toch lukt het om zonder problemen de top te bereiken. Het is er redelijk druk. Maar wat een prachtig uitzicht.

Het dalen verloopt vlekkeloos. Tot een man al glijdend van Névé de la Grande Pente probeert af te komen. Eerst rustig, maar het wordt steeds steiler. De man verliest zijn evenwicht en glijdt steeds sneller naar beneden. Hij botst op de rotsen en blijft liggen. Die moet morsdood zijn. Een andere klimmer komt naast me staan. Veel kunnen we niet doen. Tot die man plots gewoon recht komt en teken doet dat alles in orde is. Heeft die geluk gehad.

Zelf wilde ik nog Col de Freydane beklimmen. Een besneeuwde col. Maar na de glijdende man durf ik niet echt zonder stijgijzers op sneeuw klimmen. Stapje voor stapje tot ik het echt niet meer veilig acht. Ik zet mij op de rotsen, kijk naar de col die binnen handbereik ligt. Zo jammer. Ik daal, twijfel, en klim dan toch voetje voor voetje tot boven op de col. Yes! Tegen alle verwachtingen in lukt het dalen zeer goed.

Terug aan mijn tent ben ik pompaf. Ik drink al mijn water op en heb de fut niet om om water te gaan, 5 meter lager.

Dag 8

Vandaag wordt een rustdag. 2 toppen in evenveel dagen is goed geweest. Lac du Crozet heb ik nog nooit gezien. Een tochtje in die buurt is mogelijk. Geen idee of dat ook haalbaar is. Het lijkt nogal ver allemaal. Voorbij het meer wordt het erg druk. Dagjesmensen klimmen naar het meer. Hoe meer ik daal, hoe minder ik mij in de Alpen voel. Iets voor Pré Raymond, het is dan al flink over de middag, besluit ik een smal pad te volgen om daar ergens te eten. Na het eten keer ik dan gewoon terug. Het is tenslotten een rustdag. Maar wat een mooi pad. Plots zijn alle dagjesmensen verdwenen. Ik twijfel geen seconde. Ik keer niet terug. Ik zie wel wanneer ik terug aan mijn tent kom.

Er volgt een schitterend pad. Stevig klimmen en dalen tot aan Refuge du Pré Molard. Daarna komt de mist terug roet in het eten gooien. Gedaan met mooie vergezichten. Maar ik voel de jaren ervaring. Mist is geen probleem. Zonder het goed en wel te beseffen kom ik vlot terug aan Lac Du Crozet. Fris als een vis kom ik rond 17u30 terug bij mijn tentje. Wat een schitterende dag.

Dag 9

Tweede poging om een rustdag in te lassen. Links en rechts van de route naar Lacs Robert ligt een onbekend pad. Hier kan ik kort zijn. Een schitterende dag, prachtig weer. Een rustige tocht. Het zijn wel de Alpen natuurlijk. Maar iets na de middag, opnieuw mist. Het pad kon ik vlot volgen. Niet altijd wetende waar ik was. Tot ik plots achterom kijk en aan de andere kant van de rivier mijn tentje zie staan.

Dag 10

Verhuisdag. Het is lang geleden. Maar alle bagage moet terug meegesleurd worden. Wat een zalig plekje was dit. Aan Lac Léama is er nog een alternatieve route. Die neem ik. Iets voor de middag kom ik terug aan Lacs Robert. Het is er super druk.

En dan eindelijk, na de middag, de beklimming van Le Grand Van. Er dalen enkele klimmers met touwen. Het wordt waarschijnlijk geen top voor mij. Het pad blijft echter maar stijgen en zo kom ik tot mijn grote verbazing aan op de top. Hier blijf ik toch even nagenieten. Dit is dan ook mijn laatste dag.

Dag 11

Mijn wekker loopt om 4 uur af. Dit keer geen ontbijt. Toen mijn tent onderwater was gelopen moest ik het rantsoen van 1 dag weggooien. Ik heb niets, maar dan echt niets meer bij me om te eten. Ik stop alles in mijn rugzak en vertrek in het donker over de skipiste naar de auto. Best dat ik hier al enkele keren op en af ben gewandeld. Zonder al teveel problemen bereik ik om 7 uur de auto. Het zit er op.

Evaluatie

Deze tocht is zonder meer een succes geweest. De jaren ervaring waren duidelijk voelbaar. Tent onderwater gelopen, dagen slecht weer, veel mist. Geen enkele keer kwam het in mijn hoofd om de reis te annuleren.

vorig verslag
volgend verslag