Bertrix - Beauraing

19 juli 2014

Doel

In 3 dagen van Bertrix naar Beauraing. De voorbereiding van deze tocht bezorgde me heel wat kopzorgen. Lisa wilde graag mee stappen maar moest de eerste dag jammer genoeg werken. Ze zag het wel zitten om na het werk direct achter te komen. Midden in een bos afspreken is geen optie. Ieder hoekje van Begië heb ik bekeken. De keuze viel uiteindelijk op deze tocht. In omgekeerde richting hadden we deze tocht al eens gedaan. Toen stapten we van Beauraing naar Paliseul in 2 dagen. Iets ten zuiden van het station zie ik op mijn stafkaart een camping. Daar spreken we af. Of daar ook daadwerkelijk nog een camping zal zijn is maar de vraag. Het webformulier werkt niet en een mail wordt niet beantwoord. Afwachten dus.

Kaarten

64/7-8 - 64/5-6 - 64/1-2 - 63/3-4 - 58/7-8 - 58/3-4

Dag 1

Na een treinreis van 4 uur komen we aan in Bertrix. Het is snikheet en amper schaduw. Zoals vaak starten we langs een gewone asfaltweg. Plezant is anders maar dat kan nu eenmaal niet anders.

Zodra we die weg verlaten kan de pret beginnen. Eerst van kaart wisselen. Een nieuwe, editie 2007. En deze investering loont. Zonder ook maar ergens verkeerd te lopen stappen we rustig verder. Na de middag verdwijnt de zon maar blijft het zeer warm. Rond 17u30 komen we aan de splitsing. Rechts richting station Paliseul. Links naar de camping. We hadden er al onder elkaar over gesproken. Lisa 's avonds laat helemaal alleen door een donker, onbekend bos laten stappen? Liever niet. We besluiten hier ergens onze tent neer te zetten.

Na het avondmaal stappen we met een lichte rugzak richting station. De timing zit goed. Na nog geen 5 minuten is de trein daar. Het wordt een hartelijk weerzien. Vanaf nu stappen we met 3. Hoe dichter we bij onze tent komen hoe donkerder het wordt. Het laatste half uur zien we geen hand voor onze ogen meer. Gelukkig zijn we al samen.

De tent terug vinden is geen probleem. We hadden voor de nodige markeringen gezorgd en de touwen van mijn nieuw tentje reflecteren in het donker. Handig.

Nu nog Lisa haar tentje opzetten wat tot onze grote verbazing geen enkel probleem is.

Dag 2

We proberen het wel. Maar echt goed lukt het niet. Vroeg opstaan en zo vlug mogelijk vertrekken. Uiteindelijk beginnen we pas rond 9u30 te stappen. Veel te laat. Opnieuw wordt het een warme dag. De uren voor de middag zijn dan de aangenaamste

Na een half uurtje komen we aan de splitsing. Links naar de camping, rechts het vervolg van onze tocht. Niemand heeft zin om te weten of er ook een camping is. We zullen het dus nooit weten. Wel zeker is dat gisteren onze beslissing om aan het station af te spreken de juiste was.

Tijdens het stappen wordt er veel gebabbeld en gelachen. Hier en daar is het opletten. Ook mijn nieuwe kaarten kloppen niet altijd 100%.

Rond 13u eten we. Niets te vroeg. Een wolkbreuk verandert het pad in een kolkend riviertje. We schuilen even onder een boom. Lang duurt het gelukkig niet.

Iets voor Louette-Saint-Denis zien we 2 polen met hun wagen in het bos staan. Zodra we dichter komen maken ze zich uit de voeten. Wat waren die daar aan het doen??? We verzinnen van alles en vergeten even de kaart in de gaten te houden. De weg loopt dood. Maar niets houdt ons tegen. We stappen door een weide en komen op een kampplaats aan. Een vriendelijke leider toont ons waar we zitten en hoe we verder kunnen.

In het dorpje vullen we onze watervoorraad aan. De bedoeling is om tot voorbij Gedinne te geraken. Maar de vermoeidheid begint zijn kop op te steken. Halverwege merkt Leen dat 1 van haar kousen die aan het drogen was verdwenen is. Zonder rugzak keren Leen en ik een stukje terug maar geen kous te bespeuren. Ondertussen houdt Lisa via Skype contact met Dries die ergens in Slovenië aan het trekken is. De wondere wereld van de technologie. Maar er zit veel ruis op de verbinding. Hoe zou dat komen????

In Gedinne hopen we een frietkot tegen te komen. Het water komt ons al in de mond. Helaas, niets te vinden. Iets voorbij Gedinne zit het er op. Iedereen is doodop. We vinden een plaatsje waar water is. Meer moet dat niet zijn. Het is goed geweest voor vandaag.

Dag 3

Dit keer hebben we echt de ambitie om ten laatste om 8u te vertrekken. Toch al iets. Het wordt echter iets na 9 uur voordat we onze rugzak omhoog kunnen trekken. Klaar voor de laatste dag.

Gisteren zijn we blijkbaar op het juiste moment gestopt. Het pad klimt en daalt nog flink. Met frisse benen geen probleem. Iets verder steken we de rivier 'Le Houille' over. Het pad verandert in een spoor door het hoge gras. Hier en daar kunnen we nog amper door. Wie of wat ons is voorgegaan weten we niet maar het spoor eindigt in de rivier. Veel zin om te zwemmen hebben we niet. Rondom ons is alles overwoekert. Wat nu?

Met veel moeite banen we ons een weg door het onkruid om uiteindelijk in het bos te geraken. Geen pad te zien maar zolang we de rivier volgen moeten we ons geen zorgen maken. Na een tijdje stappen zien we boven ons iets wat misschien wel een pad zou kunnen zijn. We klimmen omhoog en ja hoor, back on track. Welgeteld 200 meter. Het pad loopt dood. Dan maar weer los door het bos. Ik staar me blind op mijn kaart, volg zo goed of zo kwaad de rivier onder ons die een flinke bocht neemt. Met veel fantasie is er na een tijdje een pad dat de juiste richting uit gaat. Vol vertrouwen volgen we dit. Meer en meer wordt het ook een pad dat ons probleemloos naar Vencimont leidt. Dat was even spannend.

We staan voor een moeilijke keuze. De geplande tocht verder zetten door het bos, of een hoekje afsnijden, maar dan wel op het einde een flink stuk over een asfalt weg. We besluiten de hoek af te snijden. Gevolg: het eerste kwartier gaat de route loodrecht omhoog. Eenmaal in het bos klopt de kaart weer niet. Het pad loopt dood. Een GPS moet redding brengen. Voordat we aan het asfalt beginnen nemen we eerst een pauze zodat dit vervelend stuk met frisse benen overwonnnen kan word

Daarna gaat het in 1 rechte lijn richting station. Eerst nog over een aangenaam pad, op het einde langs een grote baan. In Beauraing horen we voortdurend een ijskar. We krijgen er echt zin in. Maar na het eerste oogcontact zakt de moed helemaal in onze schoenen. Het wagentje zien we in de verte van ons wegrijden.

Dan maar recht naar het station waar ons een treinreis van 3 en een half uur wacht. In Brugge nemen we vlug vlug afscheid van Lisa. De deuren van onze laatste trein gaan net dicht als we zijn opgestapt. Oef.

Evaluatie

Een leuke maar zware tocht. Het was zeer warm. De rugzakken wogen als lood. Maar normaal mag dat geen probleem zijn. Thuisgekomen bekijk ik eens hoeveel kilometer we gedaan hebben. Leen en ik hebben 74 km gestapt, Lisa 50 km. Niet moeilijk dat we pompaf waren.

vorig verslag
volgend verslag