30 december 2011

Doel

Onder het mom van, kunnen we niet klimmen dan dalen we wel, totaal onverwacht en niet gepland, een initiatie speleologie. Met dank aan Franky voor de uitnodiging.

Afdalen naar de ingang van de grot.

De ingang.

Plat op de buik verder kruipen.

Aarde onder deze boog is weggespoeld.

Op het verste punt van de grot tijd voor een hapje.

Trekken en sleuren om hier door te geraken.

Daan maakt zich klaar om omhoog te klimmen.

Sfeerbeeld tijdens het wachten.

Groepsfoto. Wat zijn we lekker vuil.

Previous Next

Vroeg vertrokken zodat de file geen roet in het eten kon gooien. Maar wie komt er nu op zo'n dagen op de weg? Niemand blijkbaar. Een half uurtje te vroeg aangekomen, ideaal om eerst een hapje te eten.

Iets voor het afgesproken uur zien we onze twee gidsen, Tim en Franky, aankomen. Ik heb het niet zo voor gidsen. Gletsjers, hoge toppen, allemaal zonder gids. Maar 1 meter onder de grond, hola, dat durf ik niet. En wat blijkt, onze gidsen zijn twee toffe typen die voor hun hobby onder de grond kruipen. Misschien moet ik mijn menig toch herzien.

De sfeer zit super goed. Iets later zien we iemand met een rugzak aankomen. We zitten ver weg van de bewoonde wereld. Wie komt hier nu trekken? We lachen nog, die zal toch niet te voet komen zeker? En ja hoor, Peter, die ook mee de grotten in gaat, komt rustig tot bij ons gewandeld. We zijn voltallig en klaar om in de grot te verkennen. Spannend!

Net niet op handen en voeten door een beekje om daarna over allerlei rotsblokken naar beneden te kruipen. Blijkbaar zou dit gedeelte ingestort zijn. Zo'n tocht is toch iets totaal anders dan een grotbezoek met verlichting en afgebakende paden. We komen allerlei eigenaardige passages tegen met vreemde namen.

De brievenbus. Stel je een buis voor waar je net plaats genoeg hebt om je naar beneden te laten glijden. Naar beneden kijken zit er niet in. Of ook, de kurketrekker. De namen spreken voor zich.

Proper of droog blijven zit er niet in. Maar daarvoor zijn we ook naar hier gekomen. De foto's zijn van zeer slechte kwaliteit. De flits verlicht de damp voor de camera. Nee, geen mist in de grotten. Onze kledij staat te dampen.

Op het diepste punt, zo'n 60 meter onder de ingang, proberen we nog iets verder te kruipen maar we passen niet allemaal in het doodlopend stuk. Tijd voor het middageten. Platgedrukte koeken. Tim en Franky zijn slimmer, hun middagmaal zat in een koker.

De sfeer zit goed. Franky neemt ons mee naar een stukje dat hij zelf nog niet bezocht heeft. Plots verdwijnen Daan en Peter. Ik kom samen met Tim tot bij Franky, de andere 2 hebben een verkeerde weg gekozen. Tim mag ze eventjes gaan zoeken.

Op het einde van deze gang zien we boven ons een enorme hall maar vinden geen veilige weg omhoog. Misschien een plaats om te onthouden.

Dan maar terug tot aan de beruchte brievenbus. Naar beneden glijden was 1 ding. Maar hoe kruip je hier omhoog? Nergens steun voor je voeten. Er zit niets anders op dat knieën en ellebogen te persen en zo omhoog te kruipen. Zeer vermoeiend maar het lukt ons allemaal.

Hoe onze gidsen de weg terug vinden is mij een raadsel maar het lukt ze om ons na zo'n 4 uur tot aan de ingang te brengen. Wat een avontuur!

Na een goeie 4 uur klauteren zijn we terug in de bewoonde wereld. Vooral de kleuren vallen op. In een grot is alles nogal grijs en bruin. We kruipen uit onze vuile kleren maar het zweet doet ons afkoelen. Vlug warme kledij aantrekken en nog iets eten. Daarna zit het avontuur erop. Wie weet bezoeken we nog wel meer zo'n grotten.

Dit avontuur kwam totaal uit de lucht gevallen maar bij ieder grotbezoek wilde ik altijd al eens om de hoek kijken. Dit is zeker en vast gelukt. Het was een leuke bende.

Nogmaals bedank aan de twee toffe gidsen Franky en Tim voor deze uitdaging.