La Grande Casse

8 juli 2012

Doel

Tweede poging om rond La Grande Casse (3855m) te trekken met eventueel een klim naar de top. De vorige poging is door het slechte weer niet kunnen doorgaan, maar het was wel een goeie verkenning van de omgeving. In plaats van opnieuw dezelfde route te volgen werd beslist om in omgekeerd richting te trekken.

De grote onbekende van vorig jaar hebben we al gezien. Col de la Grande Casse. Die zag er steil uit maar wel haalbaar. Maar er zijn nog meer vraagtekens of het wel mogelijk zal zijn rond deze berg te trekken. En dat zullen we de eerste dagen al merken.

Kaart

IGN 3633 ET

Dag 1

Iets na 2 uur 's nachts vertrekken we, elk om beurt nemen we het stuur. Het is plezant om eens aan de rechterkant te zitten. Goed uitgerust komen we iets na de middag aan in Val Claret. Een bekende omgeving. Na een stevige maaltijd zijn we klaar voor een nieuw avontuur.

Aangezien we de tocht in omgekeerde richting stappen komen we onmiddellijk in een onbekende omgeving terecht. Het begint met een stevige klim tot aan Col du Palet. Goed voor een dikke 500 meter stijgen. Daarna dalen we rustig tot we in de verte La Grande Casse zien opduiken met fantastische gletsjers ervoor. Daar moeten we morgen over.

Iets verder dalen we over ongebaand terrein de helling af tot aan in vallei die ons richting gletsjers moet brengen. Hier zetten we ons tentje neer. Het is er mooi effen. Water in overvloed.

Lijn3

Dag 2

Alle wolken zijn verdwenen. De temperatuur is ideaal, zo'n 12 graden. Vandaag staan we voor een tweede grote uitdaging. Geraken we bovenop de gletsjer? Veel keuze hebben we niet willen we rond La Grande Casse trekken.

Eerst moeten we een route zien te vinden over Glacier de Pramort. Die draait naar rechts zodat we niet zien waar we zullen uitkomen maar door aan de linkerkant te blijven hopen we aan de voet te geraken van Glacier de Rosolin.
Niet dus. Hoe verder we over de gletsjer trekken hoe slechter het er uit zien. Gelukkig kunnen we net voorbij de gletsjermond afdalen en over de morenen aan de andere kant geraken.

YES! We staan op de gletsjer en kunnen ons inbinden. We klimmen rustig verder. Aan onze linkerkant een gletsjermond waar meerdere huizen in passen. En dan eindelijk het antwoord op DE vraag. Geraken we op Glacier de Rosolin. Op het eerste gezicht niet. Te weinig sneeuw. Het enige wat we zien is een bijna verticale, brokkelige rotswand. Tijd voor overleg. Er zijn 3 mogelijke routes waarvan 1 iets hoger beslist zal worden. Na een moeilijke klim over de rotsen staan we onderaan een smalle sneeuwstrook, zo'n 200 meter recht omhoog. Dit moet het worden. Na meer dan een uur klimmen vallen we steendood op Glacier de Rosolin. Het is gelukt.

Het is al een stuk na 1 uur in de namiddag en we hebben nog steeds niets gegeten. We kijken naar nog een stevige klim omhoog. Tijd voor pauze. Eénmaal terug op kracht klimmen we verder omhoog om dan een prachtig uitzicht te krijgen over de gletsjer tot aan Col de la Grande Casse. Daar klimmen we morgen over.

Na een uurtje over de gletsjer houden we het voor bekeken. Het is er redelijk vlak en we geraken al behoorlijk uitgeput. Dit wordt onze bivak voor vannacht. De bedoeling was om sneeuw te smelten maar iets lager zien we blauwe vlekken in het ijs. Het zijn kleine plassen half bevroren ijs. Door er wat in te roeren kunnen we dit water oppompen. Water in overvloed!

Dag 3

We staan opnieuw zeer vroeg op. Eten iets en trekken verder over Glacier de Rosolin richting Col de la Grande Casse. We komen een groep van 12 man tegen die ons waarschuwen dat de afdaling van Col de la Grande Casse behoorlijk gevaarlijk is. Maar eerst moeten we een andere beslissing nemen. Indien mogelijk beklimmen we Couloir des Italiens. Alle mogelijke filmpjes die we op het internet gevonden hadden deden ons denken van wel. Maar helaas. We zijn waarschijnlijk te laat in het seizoen. Enorme scheuren in het ijs, veel sneeuw gesmolten. We laten deze flank voor wat het is en klimmen verder tot aan Col de la Grande Casse. De gids van de groep dat we tegen kwamen had gelijk. We kijken recht naar beneden. De eerste 15 meter is alle sneeuw weg en blijft er een onstabiele ondergrond over.

Maar we laten ons niet kennen. We laten ons touw zakken en rappelleren naar beneden. Dit lukt aardig maar met onze zware rugzak op de schouders toch behoorlijk vermoeiend. Wanneer we beide afgezakt zijn moeten we nog ons touw recupereren. Maar wat we ook proberen, het touw komt niet los. Er zit niets anders op dan ongezekerd terug een stukje naar boven te klimmen totdat er eindelijk beweging in het touw komt. Op de steile besneeuwde helling leggen we een stuk touw over onze schouders en dalen dan voorzichtjes verder totdat we op Glacier de la Grande Casse staan.

Hier zijn we vorig jaar gestrand door het slechte weer. We hopen opnieuw dezelfde grote gletsjerspleten tegen te komen als vorig jaar. Maar helaas, alles lijkt dicht gesneeuwd en we kunnen zonder het minste gevaar de volledige gletsjer afdalen. Voorbij Col de la Vanoise zetten we ons tentje op dezelfde plaats als vorig jaar.

Het is al rond 4 uur in de namiddag. Eerst doen we ons tegoed aan een pannenkoek en ander lekkers in de refuge. Terug in de tent eten we nog een stevige maaltijd en maken ons klaar om te gaan slapen. We zijn doodop.

We liggen nog niet neer als er iemand naast de tent iets roept. Volgens een parkwachter mogen we daar helemaal niet kamperen en moeten in de refuge gaan slapen. Dat dacht je maar. Er volgt een leuke discussie. Blijkbaar had de man op een gratis maaltijd gerekend in de refuge want hij wordt woest als we maar niet naar de refuge willen gaan slapen. We breken onze tent af, maken ons klaar om richting auto te stappen, desnoods de hele nacht. De parkwachter begrijpt er niks van. We waren toch moe? Maar we vallen nog liever dood dan de man een maaltijd te gunnen. De vraag of hij ook 's nachts werkt was er blijkbaar teveel aan. Hij noteert mijn naam, roept via zijn walkie talkie naar iemand anders en waarschuwt ons dat we morgen niet mogen gezien worden of er volgt een boete. Een foto van de man mogen we blijkbaar ook al niet nemen. Hij kookt zowat over.

De eerste uren lukken nog aardig. Rond 10 uur 's avonds zijn we al afgedaald tot aan Pont de Croe-Vie. Het wordt al aardig donker wanneer we door Vallon de la Leisse trekken. Klokslag middernacht, geen idee waar we zitten, gaat het licht definitief uit.

Dag 4

Iets voor 6u 's morgens ontbijt. Deze keer niet in de tent. We trekken voorbij Refuge de la leisse. Niets doet vermoeden dat de parkwachter van gisteren enig contact had met deze refuge. We trekken vermoeid verder over Col de la Leisse en komen rond 13u aan op de parking zonder te hebben gegeten. Naar huis gaan zie ik niet zitten en heb nog een prachtig idee. Maar ik heb de nodige overredingskracht nodig om Bert mee te krijgen.

We rijden zo'n 250km terug tot aan de voet van Obiou. Hier staat een prachtige, onbemande blokhut te wachten op ons. Dit wordt ons verblijf voor de volgende 3 nachten. We installeren ons en maken het gezellig. Af en toe krijgen we bezoek van een kudde koeien die komen drinken.

Dag 5

Vandaag is een rustdag. Zonder wekker lekker uitslapen. Dat dacht je maar. Om 6u 's morgens gaat mijn alarm af. Toch wel vergeten uit te schakelen zeker. We proberen nog wat verder te dommelen maar zijn in feite klaar wakker.

Na het ontbijt is het tijd voor de verzorging van onze voeten. En dat is meer dan nodig na de nachtelijke wandeling. Voor de rest van de morgen doen we bitter weinig. Een beetje de nabije omgeving verkennen, meer niet.

In de namiddag kijken we of we zaterdag eventueel langs de andere kant van de berg kunnen afdalen met de auto. Iets lager zien we een boom op de weg liggen. Verder staat een bord dat de weg afgesloten is. We keren dus best langs dezelfde weg terug.

Dag 6

Vandaag komt dan eindelijk de reden van deze extra uitstap aan het licht. Ik heb al 3 pogingen gedaan om Grande Tête de l'Obiou te beklimmen. In 2001 helemaal alleen maar totaal geen ervaring. In 2007 samen met Lisa maar een slechte planning. In 2008 opnieuw samen met Lisa maar door kwetsuren de top niet gehaald. En vandaag poging 4.

Bert heeft nog niet voldoende kunnen recupereren en beslist niet mee te klimmen. We staan vroeg op en iets na 7u vertrek ik alleen richting top. Het weer is niet goed. Tijdens het eerste uur klimmen is het constant twijfelen om dan uiteindelijk toch regenkledij aan te trekken. Gelukkig stopt het met regenen wanneer ik aan het rotsgedeelte kom en kan de regenkledij terug uit. Het klimmen is bij momenten gevaarlijk maar verloopt vlot. En ja hoor, rond 9u30 kom ik op de plaats waar ik samen met Lisa gestrand was. Het is een leuk weerzien.

Na een korte pauze volgt dan eindelijk de klim naar de top. Het weer is nog altijd niet beter. De top steekt in de wolken. Hier en daar zitten redelijk gevaarlijke stukken in. Ik had aan Lisa beloofd wat extra foto's te trekken van dit laatste stuk. Maar dan slaat het noodlot toe. Op mijn fototoestel komt de tekst 'Kaart vol'. Er zit niets anders op dan geleund tegen een rots, dik tegen m'n zin, hier en daar wat foto's te wissen. Maar dan eindelijk, om precies 10:45 sta ik op de top. Grande Tête de l'Obiou, 2.789m. Meer is daar niet over te zeggen. De zichtbaarheid is nul. Geen mooie vergezichten. Maar wel dik tevreden dat ik dit eindelijk kan afsluiten. Ik stuur wat sms berichtjes, eet iets en daal terug af. Om precies 3u in de namiddag ben ik terug bij Bert.

Dag 7

We staan opnieuw vroeg op. Het weer is alles behalve goed maar dat doet er niet meer toe. We eten wat, gooien alles in de auto en vertrekken richting huis. In m'n GPS staat bij de favorieten 'Quick voorbij Lyon'. Daar doen we ons tegoed aan de nodige junk en rijden dan in 1 keer naar huis. Vanaf Reims is het aan Bert om te sturen. Ik geniet nog wat na.

Evaluatie

Iedere trektocht werd gepland om rond een berg te trekken. Dat is bij La Grande Casse deze keer gelukt. Trektocht geslaagd. De parkwachter heeft het nodige roet in het eten gegooid. Een verkenning van de westflank, gevolgd door een eventuele beklimming naar de top, zat er jammer genoeg niet meer in.

Gelukkig zat in m'n GPS nog Obiou en konden we het zonder kaart erop wagen naar daar te rijden. Deze afsluiter zorgt ervoor dat de trektocht opnieuw een 10 op 10 krijgt.

Hoe het nu verder moet, bivakeren en een boete riskeren, of enkel nog naar streken trekken waar het door de vingers gezien wordt, is een groot raadsel.

vorig verslag
volgend verslag