Vercors
19 juli 2000
Doel
In 2 dagen van Archiane naar Menglon over 'Montagne du Glandasse'
Kaart
Dag 1
We verblijven net als vorig jaar in camping l' hirondelle te Menglon, iets ten zuiden van Die. Enkele weken geleden ondernam ik met mijn 3 kinderen mijn eerste meerdaagse trektocht in de Ardennen. Nu is het tijd om mijn nieuwe rugzak eens te testen tijdens het echte werk. Een tochtje van 2 dagen over een plateau. Kan niet moeilijk zijn. Ik wandel alleen. De bedoeling is om wat ervaring op te doen, later mogen de vrijwilligers dan ook mee. Behalve mijn rugzak en schoenen heb ik niet echt professioneel materiaal mee. Afwachten wat het zal worden.
Op de parking van Archiane nemen ik afscheid. Voor mij een enorme rotswand van 1000 meter hoog. Mijn 3 medewandelaars zijn nieuwsgierig maar dolgelukkig dat ze niet mee moeten. Eénmaal de auto vertrekt sta ik er alleen voor. In tegenstelling tot de vorige tocht bestaat er geen mogelijkheid om eventueel een kortere weg te nemen. Er moet over die muur geklommen worden. Het weer is onbeschrijvelijk. Heerlijk warm, blauwe lucht.
Archiane is maar enkele huizen groot. Voor de refuge, op het einde van het dorp, is iemand zijn rugzak aan het laden. Zou die ook de bergen in trekken? Die zal ik wel niet meer terug zien! Ik vertrek met volle moed en het pad verandert vlug van karrespoor naar bergpad. Het is genieten met volle teugen. De weg was tot hier vlak. Iets verder begint de klim. Eindelijk. Na 5 minuten, echt waar, 5 minuten, ben ik steendood. Ik geraak geen meter meer verder. Een pauze dringt zich op. De kledij wordt aangepast, een vlugge slok water en hop, terug weg. Ik kan er mijn uurwerk juist op zetten. Terug 5 minuten. Wat is me dat hier? Op die manier kom ik nooit tijdig op de camping. Het ergste van al, de man van de refuge komt altijd maar dichter en dichter. We zeggen vriendelijk goeiedag tegen elkaar. Tijd voor een test. Ik sleur mijn rugzak omhoog en volg de man. We praten wat. Hij komt uit Parijs om boven wat foto's te nemen. Het digitale tijdperk staat nog in de kinderschoenen waardoor hij een complete fotostudio naar boven moet sleuren. Maar wat ik vooral niet begrijp is de man zijn tempo. Tijdens het zeldzame shoppen in een drukke winkelstraat slenter ik vlugger. Zonder het te beseffen wandelen we een klein half uurtje samen en van vermoeidheid is helemaal geen sprake meer. Dus zo doe je dat!
De man neemt een pauze maar zelf heb ik al genoeg pauzes achter de rug. We nemen afscheid. Eindelijk kan de trektocht echt beginnen. Al was het met vallen en opstaan. Dit keer lukt het klimmen. Ik kom aan een splitsing waar de weg rustig verder loopt of links recht omhoog. Misschien tijd om de test wat op te voeren. Ik kies recht omhoog. Na 1 vol uur klimmen aan het bekende tempo kom ik boven. Kletsnat maar de vermoeidheid valt best mee. Het is er oneindig stil. Wat een prachige omgeving. Bijna vlak, geen mens te bespeuren. Tijd om te eten. Net zoals de trektocht in de Ardennen plan ik 2 warme maaltijden. De eerste smaakt in ieder geval.
Na mijn middagpauze trek ik verder. Alles verloopt zo goed dat ik betwijfel of een kaart wel nodig is. Behalve een vriendelijke schaapherder kom ik niemand meer tegen. Na 2 uur gebeurt het onvermijdelijke. Een afgrond met zicht op Die. Hoezo? Waar ben ik? Totaal onervaren komt er paniek de kop op steken. Geen idee waar ik mij op de kaart zou kunnen bevinden. Ik draai met kompas en kaart totdat ik min of meer mijn locatie schat. Het pad wordt verlaten en ik loop angstig over de hellingen totdat ik de rood/witte markering zie. Dolgelukkig gooi ik mijn rugzak op de grond en rust wat om terug te genieten van het landschap. Een nieuwe ervaring. Het volgen van de stenen mannen ken ik uit mijn boekje 'Trektochten in de Franse Alpen'. Onder Le Dôme ou Pié Ferré zet ik mijn tentje op. Dit wordt het eindpunt van de dag.
Een 1000 meter hoge muur wacht me op.
Het begint eenvoudig, maar niet voor lang.
Prachtige vallei waar de stilte pijn doet aan je oren.
Deze steile helling op, of rechtdoor langzaam verder stijgen?
Boven kom ik terecht op een prachtige plateau.
Was hier een slang te horen?
Blijkbaar verkeerd gelopen. Recht naar beneden.
Het kan deugd doen deze rood/witte markering terug te vinden.
Aan de voet van 'Le Dôme Ou Pié Ferré'
Dag 2
Het is zowaar nog warmer dan gisteren. Na een kort ontbijt wordt de rugzak geladen. Klaar voor het vervolg van de trektocht. Binnen de korste keren kom ik aan Cabane de Châttillon. Wat jammer. Nog enkel de helling naar beneden. Mocht ik de tocht kunnen herdoen, ik verken de omgeving iets meer. Maar ja, op de planning staat recht naar beneden wat ik dan ook maar doe. Het is iets voor de middag wanneer ik beneden ben. Voordat ik terug onder de mensen kom geniet ik van mijn middagmaal. Eénmaal in Châtillon-en-Diois rest enkel nog een kaarsrechte asfalt weg richting camping. Aangekomen op de camping wandel ik zonder te beseffen gewoon binnen. De eigenaar wil naar mij toe komen. Ik wuif en loop verder. Wat moet die man niet gedacht hebben.
Les Assiers. Het laatste stukje op deze plateau.
Herdershut. Ik slaap toch liever in mijn tentje.
Even terug blikken waar ik vandaan kom.
Evaluatie
Een enorme ervaring. De klimsnelheid was mij totaal onbekend alsook het even stil staan en genieten van de omgeving. Zo kon ik 's avonds zonder bagage Le Dôme ou Pié Ferré beklimmen. Toch bleef ik bij mijn tentje. Ook een verkenning van het plateau voorbij Cabane de Chattillon was mogelijk. Helaas, drie maal helaas.