West Highland Way

21 januari 2018

Doel

Wintertrekking van Ardlui naar Fort William.

Kaarten

The West Highland Way voorkant - achterkant

Wat vooraf ging

Bert wilde een trektocht in de sneeuw. Na wat zoekwerk viel de keuze op Schotland. Op het internet vonden we een zo goed als volledig uitgewerkte tocht. Pas een paar dagen voor vertrek hadden we door dat dit een overbekende route is.

Het is de eerste keer dat ik ga trekken met een vliegtuig. Daar komen een paar extra problemen bij kijken. Het gewicht, maar teveel willen we toch nooit. Gas meenemen was echter verboden. Binnen wandelafstand van de luchthaven was zo goed als niets te vinden. Uiteindelijk heb ik online gas gekocht en laten leveren op onze startplaats. Maar ook dat was niet zo vanzelfsprekend. Puur avontuur.

Dag 1

Vroeg uit de veren. We stijgen op in Zaventem om 7u45. Via een tussenstop in London Heathrow vliegen we naar Glasgow. 15 minuten voor we gaan landen horen we van de piloot dat de kans groot is dat we naar Edinburgh moeten. De luchthaven wordt afgesloten door de hevige sneeuw. Pas een paar minuten voordat we echt gaan landen krijgen we bevestiging, het wordt toch Glasgow.

We hebben voldoende tijd om nog iets te eten. Ruim op tijd gaan we op zoek naar onze bus. Al vlug wordt duidelijk dat er iets niet klopt. Een dame zit zenuwachtig te telefoneren. Als ze even stil is vragen we of ze dezelfde bus op moet. Ja hoor, en die is afgeschaft.

Alle opties worden overlopen. Bert maakt vlug een Uber account aan. In geen tijd hebben we een hit. Totdat we opgeven waar we naartoe willen. De rit gaat niet door. Een taxi misschien? Even de prijs vragen, meer dan 80 pond. Als laatste redmiddel misschien. Een trein is er pas morgen.

Er komt nog een andere dame bij. Ook zij wil naar Fort William. Ze beslissen met de trein te gaan. We vragen wel 10 keer of ze zeker zijn dat er nog een trein rijdt. Ja hoor, geen probleem. Met blind vertrouwen volgen we de dames op de stadsbus, bestellen hetzelfde ticket zonder te weten waar naartoe. We stappen bijna af aan het verkeerde station. Ook in het station zelf roepen de dames ons terug. Eerst in een huisje ernaast een ticket kopen. Dan 2 uur wachten op een koud perron.

Het hotel met camping in Ardlui is gesloten tijdens de week. We mochten er wel onze tent opzetten. Maar hoe geraken we zo laat in de avond nog aan ons gas? Eens vlug telefoneren. Gas? Straks sluiten we! Er is hier geen gas! In paniek zoeken we een winkel dichtbij om nog voor sluitingstijd gas aan te schaffen. Met de GPS vinden we de winkel. Maar veel is er niet te zien. Een paar computerzuilen, meer niet. Aan de verkoper vragen we of ze gas verkopen. Ja hoor. Hij neemt ons mee naar een zuil, tikt het type in, print een ticket en gaat naar het magazijn. Oef, alles komt in orde. Tot onze grote verbazing brengt de verkoper ons 4 gasbusjes in een karton. Wordt alleen zo verkocht. Huh??? We gaan een week op trektocht.

Op het perron ontmoeten we opnieuw onze reddende engel. Na anderhalf uur sporen komen we eindelijk aan op onze bestemming. Het is er donker, koud, sneeuw. Het hotel is gesloten. We lopen rond het gebouw, een hekken staat open zodat we toch het terrein op kunnen. In de verte loopt een dame. Met handen en voeten leggen we uit dat we mochten kamperen en er gas geleverd werd. Uiteindelijk vindt ze ook onze bestelling. We hebben nu 5 gasbusjes. De camping is aan de overkant van de straat, het sanitair mogen we gebruiken.

Dag 2

Tijdens de nacht af en toe buien, meestal droog. We beslissen te eten in de sanitaire blok. Er is toch niemand en het is er lekker warm. Aan de overkant in de receptie horen we iemand praten. We schieten ons er naartoe. Wat er ook gebeurt, het gas blijft hier. Eerst proberen we het te verkopen. Dan maar laten opsturen naar ons thuis adres. Dat zien ze wel zitten. Yes, het extra gewicht zijn we kwijt.

Eerst moeten we 3 kilometer langs de baan voordat we aan het officiële begin van onze tocht komen. Hier is hij dan, de West Highland Way! De komende 5 dagen blijven we deze route volgen. Het weer valt mee, af en toe buien.

Beschutting tijdens het middagmaal is er niet. De koude wind koelt ons in geen tijd volledig af. We stappen vlug verder. Ter hoogte van de Keilator boerderij ligt het er erg vuil en nat.

Ewich forest is een leuke afwisseling waar nog een dikke pak sneeuw ligt. Ik volg Bert zijn stappen, veel minder vermoeiend. Wanneer we de A82 oversteken zit het er op voor vandaag. Nu enkel nog een plekje zoeken om te slapen. Iets verder vinden we een weide zonder omheining. Water is er in overvloed.

Dag 3

Zware nacht achter de rug. Erg veel regen waardoor zo goed als alle sneeuw weg is. Na 5 minuten passeren we een camping, waarschijnlijk gesloten. Maar het sanitair is open. Ideaal om mijn natte rugzak te herschikken.

Met frisse moed stappen we in de gietende regen richting Tyndrum. Daar gaat de route door een weide. Het water staat er zo hoog dat er geen doorkomen aan is. We keren terug om via de gewone weg te gaan.

Voorbij Tyndrum zou een mooi breed pad moeten volgen. Er ligt echter een dikke pak half gesmolten sneeuw. Af en toe is de weg een rivier geworden. Het water loopt in mijn schoenen. Hier en daar moeten we de helling op om verder te kunnen. Het tempo zakt in elkaar. Maar om de tocht tot een goed einde te brengen moeten we dagelijks onze kilometers halen. Het middagmaal stelt ook al niet veel voor. Op een brug proberen we min of meer te schuilen voor de storm en de hevige regen.

Tot in Bridge of Orchy vlot het gelukkig al wat beter. De regen houdt op, sneeuw is zo goed als verdwenen. Iets na 14u komen we er aan. Wanneer we nu de route verder zouden volgen hebben we geen enkele mogelijkheid meer om een bus of trein te nemen. Tijd voor plan B? Niets van zegt Bert. We stappen verder. Voorbij het dorpje is de route volledig onderwater gelopen. We volgen de weg tot in Inveroran.

Er staan borden naar een 'Campsite with no facilities'. We fantaseren om eerst onze tent op te zetten en dan in het hotel ervoor een whisky te gaan drinken. Niet zo, zowel hotel als bar zijn gesloten. In de regen zetten we onze tent op.

Dag 4

Dachten we dat de nacht gisteren hevig was, afgelopen nacht was nog veel erger. Bijna gingen we met tent en al de lucht in. We maken ons klaar, alles is nat, bij mij is dat inclusief kledij, en gaan op stap.

Tijdens de volledige route over Black Mount stormt het hevig. Kletsnat passeren we een bord richting Glencoe Mountain Resort. Hier is toch niets open dus blijven we ons pad volgen. Tot we nog een bordje tegen komen. Op de parking in de verte staan auto's. Misschien toch eens gaan kijken? De hagel klettert tegen ons gezicht, moeizaam bereiken we het restaurantje.

Naast de parking staan een soort blokhutten. Er is nog 1 'grote' hut vrij die we voor de prijs van een kleine mogen huren. Het is 'over and out'. Hier drinken we dan eindelijk onze whisky. Er is een dry-room. In de hut staat een klein vuurtje. Er zijn douches. Na 3 dagen in de regen een leuke afwisseling. Tijd om alles te drogen.

Bert komt met een lumineus idee op de proppen. Morgen wandelen we zo ver we kunnen. Vrijdag proberen we op om het even welke manier Fort William te bereiken. Ik ga direct akkoord.

Dag 5

We staan vroeg op om wat verloren tijd in te halen. Zo goed als al onze kledij en bagage is droog. Een nieuwe start.

Kings House Hotel, waarvan ik gisteren even overwoog om te blijven slapen, lijkt een ruïne. Gelukkig zijn we niet verder gestapt. Er volgt een leuke route in goed weer tot aan Devil's Staircase. Die ligt er besneeuwd bij. We trekken onze getten aan en ploeteren tot aan de top door een dikke pak sneeuw. Af en toe zakken we tot over onze knieën weg. Op de top is van een pad helemaal geen sprake meer. Dan maar los over de helling richting Kinlochleven. Hoe lager we komen, hoe natter de ondergrond wordt. Na een kleine correctie zitten we terug op ons pad.

Voorbij Kinlochleven volgt een steile korte klim die ons in een prachtige vallei brengt. Die volgen we tot net voor de sneeuw en zetten onze tent neer. Morgen naar Fort William moet lukken.

Dag 6

Vorige nacht was het -7 graden. Onze schoenen staan bevroren onder het tentzeil. Maar het weer is prachtig. Geen wolkje aan de lucht. Er volgt een toffe wandeling. Het middagmaal kunnen we voor de eerste keer in de zon opeten. Niet dat het warm is, toch doet het deugd.

Net voor Fort William moeten we een plekje zoeken voor onze tent. Op de kaart hadden we al iets uitgedokterd. Maar eerst springen we even binnen in het Ben Nevis Visitor Centre. Er is daar sanitair. Kunnen we wel gebruiken. Aan het onthaal vragen we of we hier ook mogen blijven slapen. 'Technical not, but people do.' Wij dus ook! We verfrissen ons en kruipen vroeg in onze slaapzak. Morgen moeten we vroeg op om onze bus te halen.

Dag 7

Iets na 5u staan we op. Voor de verandering regent het nog maar eens. In regenkledij stappen we richting Fort William. Na een half uurtje komen we aan het busstation. Als verrassing sleur ik al een ganse week boterkoeken mee. Gelukkig zijn ze droog gebleven. Een leuke afwisseling na een week toerbrood.

Er volgt een lange busrit. Tot mijn grote verbazing rijdt de bus niet naar de luchthaven maar moeten we een andere bus nemen in het Buchanan Bus Station. Een gigantische parking waar constant bussen op en af rijden. We eten op ons gemak iets en halen maar nipt onze bus naar Glasgow Airport.

De terugvlucht verloopt vlot. Zo vlot dat we vroeger dan gepland in Zaventem landen.

Evaluatie

Dit was nog eens een echte goeie oude trektocht. Doodmoe maar voldaan thuis komen.
Een aanrader? Ja hoor. Voor wie houdt van een uitdaging en een dagelijks gevecht met zichzelf niet schuwt.

vorig verslag
volgend verslag